یک سوال از خودتون بپرسید ؟

چرا یک شیء توخالی مثل یک جعبه مقوایی و یا یک توپ پلاستیکی و یا یک بادکنک ، حتی اگر ظاهرشان با تکنیک های رنگ آمیزی بسیار طبیعی مثل سنگ یا گوی فلزی را هم داشته باشند سبک و تو خالی درک می شوند و حس ما نسبت به آنها تهی بودن و سبک بودن را درک می کند ؟

و در مقابل چرا وقتی که یک گوی فلزی تو پر را قبل از اینکه به دست بگیریم و وزن آن را تجربه کنیم حس سنگینی و تراکم آن به ما انتقال پیدا می کند ؟

وقتی یک ورق مقوایی را بصورت یک استوانه شکل می دهیم و آن را با یک لوله ریخته گری شده فلزی مقایسه می کنیم حس توخالی یا تو پر بودن و سبکی و سنگینی هردو را درک می کنیم .

پاسخ این سوالات در نوع شکل اجسام است که مجسمه سازان شکلهای فرم یافته در یک مجسمه را با دسته بندی ساده ای از هم تفکیک می کنند.

• شکل های خوب
• شکل های بد
• شکل های اصلی
• شکلهای بی اساس و تو خالی

شکل های اصلی و خوب ، اساس و پایه هر مجسمه ای را تشکیل می دهند و حتی قبل از اجرای جزییات ، تمامیت موضوع را به نمایش می گذارند .خصوصیت یک شکل خوب را می توانید در اجسام طبیعی اطرفتان و یا در جانداران محیط زندگیتان ملاحظه کنید.

یک نیروی درونی نامرئی که از درون اشکال خوب به بیرون فشار وارد می کند ، مثل سیب رسیده ای که محتویات درونش با فشاری که به پوست آن وارد می کند تازگی و سرزندگی سیب را فریاد می زند حال آنکه یک سیب پلاسیده و چروکیده حس ماندگی و پیری و فرسودگی را به ما القا می کند ودر هر دو حالت روند طبیعی و حقیقت سیب آشکارمی شود ، چه رسیدگی و تازگی و چه پیری وفرسودگی چرا که طبیعی است .

بنابراین با الگو قرار دادن اشکال موجود در طبیعت ونزدیکی هر چه بیشتر به فرم های طبیعی در ساخت یک شکل خوب موفق تر عمل خواهیم کرد .

شکل های بد و بی هویت ، درهم ریخته و ناموزون و بدون آهنگ هستند مثل حجم بی نمک و نامفهومی که پوسته ای رویش کشیده شده و قصد دارد نقش بازی کند ولی هر بیننده ای هویت واقعیش را درک می کند .

بسیاری از مجسمه های باستانی که در موزه ها نگه داری می شوند بر اثر مرور زمان و عوامل مختلف تخریب شده اند ، به عنوان مثال چشم و بینی و اجزاء صورت به کلی نابود شده ولی همچنان زیبایی و اصالت خود را حفظ کرده اند . و غالبا نه بخاطر جنس آثار بلکه بخاطر ارزش هنری خلق شده در موزه ها از آنها نگهداری می شود .